Το στοιχειωμένο νησί της Ιταλίας

Υπάρχουν μέρη στον κόσμο που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως παραδεισένια.

Μέρη που θα περνούσες τις διακοπές σου ή το υπόλοιπο της ζωής σου σε αυτά. Υπάρχει όμως μια τοποθεσία, που οι ντόπιοι την αποκαλούν την «κόλαση επί γης». Ένα μέρος όπου το ίδιο το χώμα σαπίζει κάτω απ’ τα πόδια σου, και λίγοι τολμούν να το πλησιάσουν.

Από απόσταση η Ποβέλια, φαντάζει ως ένα παραμυθένιο νησί μέσα στην πανέμορφη θάλασσα της Ιταλίας, στα ανοικτά της Βενετίας.

Το καμπαναριό του 12ου αιώνα, ξεπροβάλλει επιβλητικό. Στον ίδιο χώρο βρίσκονται μια εκκλησία, ένα νοσοκομείο και ένα ψυχιατρικό άσυλο, όπου εκατοντάδες άτομα νοσηλεύτηκαν και ξεψύχησαν.

Παράλληλα το οκτάγωνο φρούριο που κατασκευάστηκε το 1645, σε υποδέχεται όταν κάνεις το λάθος να την πλησιάσεις. Πίσω όμως από αυτό το μικρό νησί, κρύβεται μια μαύρη ιστορία γεμάτη πόνο και θάνατο.

Η πρώτη γραπτή καταγραφή για την ύπαρξη του νησιού της Ποβέλια έγινε μόλις το 421 μ.Χ. όταν κάτοικοι της πόλης Πάντοβα και της Έστε μετέβησαν στον χώρο για να γλυτώσουν από τις επιδρομές των βαρβάρων.

Όταν ξέσπασε η επιδημία της πανώλης και ο «μαύρος θάνατος» εξαπλώθηκε σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο, η χρήση του νησιού άλλαξε. Η Ιταλία δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα δίκτυα του τρόμου που άφηνε πίσω της η πανώλη με τα πτώματα και τους αρρώστους να στοιβάζονται στα πυκνοκατοικημένα σοκάκια των πόλεων. Τα κοιμητήρια και οι δρόμοι γέμισαν από σορούς ανθρώπων και δεν υπήρχε χώρος πλέον να ταφούν.

Έτσι λήφθηκε η απόφαση το 1346 να ξεκινήσουν τα πρώτα πλοία όπου μετέφεραν τους νεκρούς αλλά και τους ασθενείς στην Ποβέλια. Οι πρώτοι για να ταφούν εκεί και οι δεύτεροι για να μπουν σε καραντίνα.

Μαζικοί τάφοι και μολυσμένοι με την αρρώστια άνθρωποι γέμισαν το νησί. Όταν όμως δεν υπήρχε άλλος χώρος για να ταφούν τα άψυχα σώματα των ανθρώπων που πήρε μαζί του ο «μαύρος θάνατος», η καύση των νεκρών ήταν η μόνη λύση.

Στον χώρο υπολογίζεται να έχουν ταφεί και καεί πέραν των 150 χιλιάδων ανθρώπων, γεμίζοντας το νησί με τη μυρωδιά της σήψης. Μια μυρωδιά που είναι αισθητή μέχρι και σήμερα.

Όλοι οι κάτοικοι στο νησί νόσησαν και πέθαναν. Την τότε εποχή, η παραμικρή υποψία πως πιθανόν έπασχες από πανώλη, σου έκοβε άμεσα εισιτήριο «χωρίς επιστροφή» για το νησί της Ποβέλια.

Άνδρες, γυναίκες και παιδιά έχασαν τη ζωή τους στο νησί. Είτε ήταν υγιείς, είτε όχι, όταν έφταναν στο νησί ήξεραν πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ.

Το νησί μετατράπηκε σε νεκροταφείο για όσους είχαν την ατυχία να βρεθούν σε αυτό. Τα πτώματα καίγονταν και παντού υπήρχε – και υπάρχει – η ανθρώπινη τέφρα.

Όταν η πανώλη τελείωσε το καταστρεπτικό της έργο, κανένας δεν έμεινε στον χώρο ζωντανός για να περιγράψει τη φρίκη που βίωσε. Για πολλά χρόνια η Ποβέλια έμεινε ακατοίκητη, όμως η ιστορία της δεν τελειώνει εδώ.

Ήταν το 1922 όταν το νησί πήρε και πάλι ζωή, καθώς στον χώρο αποφασίστηκε να κατασκευαστεί και να λειτουργήσει ένα ψυχιατρικό άσυλο. Σιγά σιγά ο χώρος γέμισε και πάλι βασανισμένες ψυχές, που ωστόσο δεν ήταν μόνοι τους.

Οι ασθενείς έκαναν συνεχώς παράπονα στο ιατρικό προσωπικό αναφέροντας τους πως δεν μπορούσαν να κοιμηθούν τα βράδυ. Κραυγές και ουρλιαχτά έσκιζαν τη σιωπή της νύχτας ενώ ανέφεραν πως έβλεπαν ανθρώπους να βασανίζονται. Όπως ήταν λογικό, κανείς δεν τους έδινε σημασία. Ποιος άλλωστε μπορούσε να πιστέψει τα λόγια ενός παράφρονα;

Στον χώρο εργαζόταν ένα άτομο που ήταν πιο παράφρων και από τους ίδιους τους ασθενείς. Ο επικεφαλής του ψυχιατρείου. Ένας άνδρας που περιγραφόταν ως σαδιστής καθώς πολλές ήταν οι φορές που μετέφερε τρόφιμους του ψυχιατρείου στο καμπαναριό της εκκλησίας του νησιού για να παίξει μαζί τους. Στον χώρο, σύμφωνα με τους αστικούς μύθους, επέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και πειράματα τα άτυχα θύματά του.

Όπως αναφέρεται ο επικεφαλής του ψυχιατρείου, συνήθιζε να κάνει λοβοτομές στους ασθενείς με μη-αποστειρωμένα τρυπάνια και χωρίς αναισθητικό. Οι κραυγές τους συνέθεταν μια μακάβρια μελωδία τα σκοτεινά βράδια της Ποβέλια.

Αργά ή γρήγορα όμως ο σαδιστής γιατρός συνάντησε τον δημιουργό του, όταν ένα βράδυ έθεσε τέρμα στη ζωή του πέφτοντας από το καμπαναριό.

Άλλοι ωστόσο αναφέρουν πως ο γιατρός «αυτοκτονήθηκε» από τους ασθενείς του. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ο γιατρός δεν έχασε τη ζωή του από την πτώση. Μια νοσοκόμα που είδε το γεγονός, φέρεται να ανέφερε πως από το χώμα μια παράξενη ομίχλη αναδύθηκε από το χώμα και έπνιξε τον γιατρό.

Το ψυχιατρείο – κολαστήριο, έκλεισε γύρω στο 1968. Έκτοτε άλλαξε δυο – τρία χέρια ιδιωτών που θέλησαν να παραμείνουν στο νησί, όμως δεν άντεξαν να παραμείνουν στον χώρο ούτε ένα βράδυ, με τις παραμονές τους να είναι – το λιγότερο – σύντομες.

Έτσι το νησί περιήλθε στην κατοχή της ιταλικής κυβέρνησης η οποία απαγόρευσε τις επισκέψεις στον χώρο.

Κάποιοι τολμηροί ωστόσο μπορούν με 200 έως 500 να σας μεταφέρουν παράνομα με τη βάρκα τους στο νησί για μια σύντομη επίσκεψη.

Υπήρξαν και εκείνοι που θέλησαν να παραμείνουν στον χώρο και καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας χωρίς να μην μπορούν να αρκεστούν σε μια σύντομη βόλτα.

Μετά το τέλος της εμπειρίας τους ανέφεραν πως δεν κατάφεραν να κλείσουν μάτι όλο το βράδυ, ενώ ένας άνδρας ισχυρίστηκε ότι μόλις μπήκε στο άσυλο άκουσε μία δυνατή φωνή να του λέει στα ιταλικά: «Φύγε αμέσως και μην επιστρέψεις ξανά».

Άλλοι ανέφεραν πως άκουσαν ουρλιαχτά, ψιθύρους, πόρτες και παράθυρα να ανοιγοκλείνουν, ενώ σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις ακόμη και τις ψυχές των νεκρών.

Μόλις πατήσει κανείς το πόδι του στην Ποβέλια, θα τον καλωσορίσει το κολλώδες έδαφος του νησιού.

Χώμα το οποίο αποτελείται κατά 50% από ανθρώπινες στάχτες. Μια βόλτα γύρω από τη θάλασσα του νησιού και θα δείτε τα ανθρώπινα οστά που ξεφράζονται στις ακτές του.

Οι ψαράδες αποφεύγουν να ρίχνουν τα δίκτυα τους γύρω από το νησί, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που μαζί με τα ψάρια, τραβούσαν πάνω και οστά ανθρώπων που ήταν θαμμένοι εκεί.

Ακόμη υπάρχει η πεποίθηση πως η βασανισμένη και σκοτεινή ψυχή του επικεφαλής του ψυχιατρείου περπατά ακόμη πάνω στο νησί.

Οι ντόπιοι ισχυρίζονται πως μέχρι και σήμερα ακούγεται η καμπάνα της εκκλησίας να ηχεί με πολλούς να πιστεύουν πως την κτυπά το φάντασμα του γιατρού. Μια καμπάνα που αφαιρέθηκε από το καμπαναριό εδώ και αρκετά χρόνια. Αλήθεια ή αστικοί μύθοι η ιστορία του νησιού της Ποβέλια είναι γεμάτη με αίμα και πόνο.