Ποιος είναι ο πιο φρικτός τρόπος να πεθάνεις; Ποιος είναι αυτός ο τρόπος που μπορεί να χάσεις αργά και βασανιστικά τη ζωή σου, ενώ παράλληλα να παρακαλείς τον θάνατο να σε γλιτώσει από το μαρτύριό σου; Ό,τι και αν σκέφτηκες, είναι λάθος. Ο ματωμένος αετός είναι ίσως η πιο βίαιη και βάρβαρη μορφή τιμωρίας, βασανισμού και εκτέλεσης που σκέφτηκε ποτέ ο ανθρώπινος νους. Ένα τελετουργικό τόσο αιμοβόρο που αφήνει τους ιστορικούς - μέχρι και σήμερα - να αμφισβητούν την ύπαρξή του.
Ο ματωμένος αετός ήταν ένα τελετουργικό που οι Βίκινγκς εφάρμοζαν στους εχθρούς τους αλλά και στους όμοιούς τους, όταν οι δεύτεροι έπεφταν σε ένα θανάσιμο ατόπημα.
Σύμφωνα με τους θρύλους και την παράδοση της Σκανδιναβίας, ο ματωμένος αετός ήταν δημόσιο θέαμα το οποίο χρησιμοποιείτο και ως μια μορφή θυσίας στον Θεό Όντιν.
Όπως αναφέρει η παράδοση, το θύμα δενόταν ζωντανό σε ένα κεντρικό σημείο, όπου μπορούσε η μάζα να παρακολουθήσει το όλο γεγονός.
Τα χέρια και τα πόδια του ήταν δεμένα για να μην μπορεί να ξεφύγει, αλλά ούτε και να κάνει ξαφνικές και απότομες κινήσεις.
Τότε, τον ανάγκαζαν να γονατίσει και με μαχαίρια του έσκιζαν κάθετα την πλάτη, από το ιερό οστό μέχρι πάνω, ανοίγοντας το δέρμα.
Όταν η τομή ήταν μεγάλη αρκετά χρησιμοποιώντας τσεκούρι, διαχώριζαν τα κόκκαλα των πλευρών από τη σπονδυλική στήλη.
Όταν γινόταν ο διαχωρισμός, τα κόκκαλα τραβιόντουσαν προς τα έξω, δίνοντας την εντύπωση πως ήταν τα φτερά ενός αετού και οι εκτεθειμένοι πνεύμονες τοποθετούνταν γύρω από το σβέρκο του θύματος.
Ένας αργός και βασανιστικός θάνατος, όπου εφαρμοζόταν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις σε μισητούς αιχμάλωτους εχθρούς και εγκληματίες, ενώ κάποιες αναφορές κάνουν λόγο για εφαρμογή του ακόμη και στο πεδίο της μάχης.
Στο βιβλίο του «Οι πράξεις των Δανών», ο Σαξών ο Γραμματικός, αναφέρει πως με το πέρας του βασανισμού των θυμάτων, εάν εκείνοι ήταν ακόμη ζωντανοί τότε πάνω στην εκτεθειμένη σάρκα τους, έτριβαν αλάτι να τους προκαλέσουν περισσότερο πόνο.
Άλλοι, αναφέρονται στο βασανιστήριο, με μια λιγότερο βίαιη διαδικασία, όπου απλά χαράσσονταν με λεπίδα φτερά αετού πάνω στην πλάτη του θύματος.
Οι Βίκινγκς δεν πήγαιναν σε ένα χώρο μόνο για να τον κατακτήσουν. Πήγαιναν εκεί για να βιάσουν, να σκοτώσουν και να βασανίσουν ό,τι βρισκόταν στο διάβα τους.
Αναφορές κάνουν λόγο για χρήση της εν λόγω μεθόδου από τον θρυλικό «Άιβαρ τον Ασπόνδυλο», γιο του Ράγκναρ Λόθμπροκ, ο οποίος εκδικήθηκε με αυτόν τον τρόπο, τον θάνατο του πατέρα του.
Ο Ράγκναρ, θρυλικός ηγέτης των Βίκινγκ εκτελέστηκε γύρω στο 860 μ.Χ από τον βασιλιά Αέλα της Νορθουμβρίας που τον πέταξε μέσα σε ένα λάκκο με δηλητηριώδη φίδια.
Φίδια που τον δάγκωσαν μέχρι θανάτου.
Έτσι όταν ο Άιβαρ εισέβαλε και κατέλαβε τη χώρα το 865 μετά Χριστό πήρε αιχμάλωτο τον βασιλιά Αέλα, τον οποίο εκτέλεσε με τον ματωμένο αετό.
Αναφορές μέσα στους αιώνες, θέλουν ανάμεσα στα θύματα του ματωμένου αετού να συμπεριλαμβάνεται ο Χάλφνταν γιος του Χάραλντ Χορφάγκρε πρώτου βασιλιά της Νορβηγίας, ο βασιλιάς Μάελ Γκούαλάι του Μάνστερ και ο αρχιεπίσκοπος Έλφια του Καντέρμπουρι.
Οι αναφορές του ματωμένου αετού, τόσο ιστορικά όσο και μέσω της λογοτεχνίας κάνουν λόγο πως το βασανιστήριο έλαβε χώρα στην Σκανδιναβία, την Ιρλανδία, την Γαλλία όπως επίσης και στην Αγγλία.
Ο ματωμένος αετός δεν ήταν όμως μόνο ένας τρόπος εκτέλεσης των χειρότερων εχθρών των Βίκινγκς, αλλά και ένας τρόπος να αποκαταστήσουν την τιμή τους.
Εάν έκαναν ένα σοβαρό έγκλημα, είχαν τη μια και μοναδική ευκαιρία να διατηρήσουν την τιμή τους αλλά και την θέση τους στην Βαλχάλα, με το να εφαρμοστεί πάνω τους ο ματωμένος αετός.
Ο καταδικασθέντας έπρεπε να υπομείνει το μαρτύριο και να πεθάνει από τα τραύματά του χωρίς να βγάλει άχνα.
Εάν κατάφερναν και τελείωνε το τελετουργικό χωρίς να ουρλιάξουν καθώς σκίζοντας οι σάρκες τους ή έσπαζαν τα κόκκαλά τους, τότε κέρδιζαν επάξια τη θέση τους στην Βαλχάλα, τον παράδεισο των πολεμιστών.
Στην αντίθετη περίπτωση, πέθαιναν ατιμασμένοι χωρίς να έχουν καμία απολύτως αίγλη στην μετά θάνατον ζωή τους.
Η πρακτική του εν λόγω τελετουργικού στην πραγματικότητα αμφισβητείται από πολλούς ιστορικούς, οι οποίοι κάνουν λόγο για ύπαρξή της μόνο στην μετέπειτα λογοτεχνία και ποίηση.
Γραπτά, που προσπάθησαν να αποδώσουν την βαρβαρότητα και πόσο αιμοδιψείς ήταν οι Σκανδιναβοί.
Το τελετουργικό του ματωμένου αετού εικάζεται να σημειώθηκε γύρω στο 800 – 900 μΧ, όμως γραπτές αναφορές του, έγιναν μερικούς αιώνες αργότερα και συγκεκριμένα γύρω στο 1100 – 1200 μΧ.
Αν και το τελετουργικό άργησε να γραφτεί στο χαρτί, ωστόσο οι αναφορές του ήταν αρκετά λεπτομερείς κάτι που αφήνει να νοηθεί πως κάπου, κάποιος, κάποτε, προσπάθησε όντως να το εφαρμόσει.
Αληθινή πρακτική ή απλά αποκύημα της φαντασίας των συγγραφέων, ο ματωμένος αετός δεν παύει να θεωρείται ένα από τα πιο αιμοβόρα, σκληρά και απάνθρωπα βασανιστήρια που σκέφτηκε ποτέ ο ανθρώπινος νους.
Comments